“Hibe” Latin kökenli bir kelimedir ve çeviride “bağış”, “hediye” anlamına gelir. Bugün, bu terimin birkaç farklı yorumu vardır.
Hibeler öncelikle hükümetler arası transferlerdir. Bunlar geri dönüşü olmayan ve ücretsiz olarak sağlanmaktadır. Bu durumda, fon kullanımının amacı ve koşulları önemli değildir.
Hibeler aynı zamanda kuruluşların, üretilen ürünlerin üretimi ve satışı için yaptıkları harcamaların bu ürünün satışından elde ettiği kârı aşması durumunda aldığı paradır. Bu fonlar yerel veya eyalet bütçesinden tahsis edilir.
Hibeler ayrıca çalışanlara yapılan ödemelerdir. Bu durumda, bir yasama ya da iş sözleşmesinde belirtilmelidirler. Böylece, örneğin, gıda, işe seyahat, küçük çocuklar için çalışanlara sübvansiyon tahsis edilebilir.
Hibeler, artan maliyetleri dengelemek ve kayıpları karşılamak için kullanılabilecek fonlardır. Bu fonları alan işletmeler iflastan kaçınırlar. Bütçeden tahsis edilen ödemelerin, bireysel mal ve hizmet fiyatlarının bir kısmını telafi etmesi nedeniyle. Böylece perakende fiyatlarında artış önlenmiş olur.
İşletmeler için sübvansiyonlar sağlanmadıysa, maliyetlerin önemli bir kısmı tüketicileri karşılamaya zorlanacaktır. Bu da tüketici fiyatlarında önemli bir artışa neden olacaktır. Bununla birlikte, fiyat artışlarını önlemek için bütçe fonlarından sübvansiyonlar ödenmektedir. Bu bütçe açıklarına yol açar. Bu bağlamda, enflasyona neden olabilecek ek bir emisyon oluşur.
Ülkedeki ekonomik sistem türüne göre sübvansiyonlara bir veya başka bir pozisyon verilir. Dolayısıyla, devlet idaresi geçerliyse, bu tür ödemelerin uygulanması yeterince yaygın olacaktır. Piyasa ekonomisinde, kendi kendine yeterlilik ve kendi kendini finanse etme konusunda katı gerekliliklerin varlığı nedeniyle sübvansiyonlar talep görmemektedir.
Bütçe ödemesi alan üretici, aynı zamanda, kendisi tarafından üretilen ürünleri, abartılmayacağı için, tüketiciyi ilgilendirecek maliyetle belirtilen miktarda satma fırsatı elde eder.
Karlılığı düşük, ancak ülke ekonomisi için büyük önem taşıyan kuruluşlara hibeler ödenir. Yani, kural olarak, ödemeler tarımsal üretim, konut ve toplumsal hizmetler, sosyo-kültürel kurumlar, temel bilim tarafından alınır.
Ülkeye “kapalı” bir ekonomi türü hakimse, sübvansiyonlar fiyat artışlarını önler, tüketici değil, devlet maliyetleri üstlenir. “Açık” ekonominin baskın olduğu eyaletlerde, bu ödemeler ulusal üreticilerin desteklenmesine ve iç talebin teşvik edilmesine izin vermektedir. Bununla birlikte, istihdamda bir artış, yaşam standartlarında bir artış olmuştur. Ödemeler, sosyal açıdan önemli ürünlerin, hizmetlerin, işlerin üretimini ve daha sonra bunların nüfusun tüm kesimleri için uygun fiyatlarla uygulanmasını teşvik eder.
Bu durumda, "sübvansiyonlar", "sübvansiyonlar", "sübvansiyonlar" kavramları arasındaki fark dikkate alınmalıdır.
Bu nedenle, ilk durumda, yerel veya eyalet bütçesi pahasına sağlanan ayni veya nakdi bir ödenek beklenir.
Bir sübvansiyon, belirli amaçlar ve belirli bir süre için yetkililere tahsis edilen devletten özel bir nakit yardım türüdür. Bu durumda fonların kötüye kullanılması durumunda geri dönebilirler.
Ayrıca, tüm ödemeler (sübvansiyonlar, sübvansiyonlar, sübvansiyonlar) bütçeden finanse edildikleri gerçeğiyle birleştirilir.
