Konuşma kültürünün hangi yönlerinin var olduğunu anlamadan önce, bu kültürün ne olduğunu anlamak gerekir. Konuşma kültürü, iletişim normlarına tabi olarak, düşüncelerinizin en doğru ve verimli aktarımı için dil araçlarını etkili bir şekilde kullanma yeteneğidir.
Basitçe söylemek gerekirse, konuşma kültürü (K.R.) duruma bağlı olarak kısa ve doğru, parlak ve canlı bir şekilde konuşma yeteneğinden başka bir şey değildir.
Örneğin bir kişinin duruşmanın yapıldığı mahkeme salonuna girdiğini ve jüriye döndüğünü düşünün: “Herkese merhaba!” Diyor. Durum elbette saçma.
Konuşma kültürü tam olarak vardır, böylece bir kişi doğru kelimeleri doğru durumda seçebilir. Sonuçta, yerinden atılan herhangi bir kelime, konuşmacı için cahil, dokunaksız, aptal bireyin iyi yetiştirilmesinden yoksun olarak ün kazanabilir.
KR konuşma yetkinliği oluşturmaya, dilsel anlamda kişilik sahibi yüksek eğitimli bir örneği eğitmeye yardımcı olur.
“Konuşma kültürü” kavramı üç ana yönü içerir: iletişimsel, normatif ve etik. Konuşma kültürünün listelenen yönleri, iletişim, doğruluk, kullanılabilirlik vb.'nin başarısını sağlayan kalitesi açısından değerlendirmemizi sağlar. Eğitimli herhangi bir kişinin konuşması anlamlı, uygun ve anlaşılır olmalıdır.
Konuşma kültürünün normatif yönü, konuşma ve dil kültürünün önde gelen kavramı olarak “norm” kavramının tanımlanmasına dayanır.
Norm, belirli bir toplumun günlük bakımı için en uygun dil araçlarının kompleksidir. Bu kompleks sözcüksel, sözdizimsel, biçimbilimsel ve diğer öğelerin seçiminin bir sonucu olarak oluşmuştur.
Edebi Rus dili edebi bir norm üzerine dayanır: basitçe konuşmacılarının konuşmasına yansıtılmayan ve kullanılmasına izin verilen, ancak kurallar biçiminde sabitlenen bir dizi dilsel fenomen.
Konuşma kültürünün yönleri göz önüne alındığında, normatif yönün kodlamaya tabi olan tek şey olduğu belirtilmelidir.
Kodlama, nesnel olarak var olan bir dil normunun bir yansımasıdır ve bu nedenle sözlüklere, ders kitaplarına, referans kitaplarına yansıyan reçete ve kurallar şeklinde sabitlenmiştir.
Sadece dil kullanımı kurallara göre kodlanmış ve sabitlenmiş demektir.
Konuşma kültürünün etik yönü, belirli bir durumda doğru kelimeleri seçme yeteneğini ifade eder. Bu, görgü kurallarını, davranış kültürünün normlarını gerektirir, çünkü doğru kelime seçiminin temeli onlardır. Etik yönü, normatifin aksine durumsallığa eğilimlidir. Örneğin, sözel formüller (veda, selamlama, davet, vb.), İtiraz, konuşmanın diğer bazı bileşenleri iletişimdeki katılımcılara, yaşlarına, uyruklarına, ilişkilerine ve diğer faktörlere bağlıdır.
Ne yazık ki, bugünkü konuşmanın etik bileşeni mükemmel olmaktan uzaktır. Etik yönü, küfür etmeyi, yükseltilmiş bir tonda konuşmayı yasaklar. Yurttaşlarımızın konuşması zayıflıyor, mecazi ifadelerin yerini edebi olmayan kelime hazinesi alıyor. Gençler bile, kadınlar azarlıyor. Konuşma görgü kurallarının büyük ihlali, toplum kültüründe bir düşüşün işaretidir.
K.R.'nin iletişimsel yönü dilin tüm işlevsel çeşitlerine sahip olmayı ima eder.
Eğitimli bir kişi, duruma bağlı olarak, etkileyici konuşma konuşmasına sahip olmalı, bilimsel veya iş tarzı iletişim kurabilmeli, düşüncelerini resmi bir iş dilinde aktarabilmeli, kendi kurgusunda anlamlı kurgu araçlarını bilebilmeli ve doğru kullanabilmelidir.
Konuşma kültürünün boyutları zamanla değişir, bu nedenle toplum ve ona hizmet eden dil değişir.
